چه اهمیتی داره؟

امروز هوا خیلی آلوده است. یعنی دیروز هوا خیلی آلوده بود و من نتیجه گرفتم که امروز هم خیلی آلوده است. پس نرفتم سر کار. صبح سام اومد بالای سرم که : پس چرا نمیریم مهد؟ پاشو و این اتفاقیه که سالی یک بار ممکنه برای یک مادر بیفته. بنابراین جستی از جام بلند شدم. یک لیوان چای و یک عدد نون چایی خوردم. لباس هاشو پوشوندم. جوراب راه راه طوسی پام کردم با صندل های قهوه ای . حال نداشتم شلوار خونه سبزمو عوض کنم. فکر کردم الان برمی گردم خوب. مانتوی مشکی گونی مانندمو پوشیدم. شال ارغوانی مو سرم کردم و با پالتوی مشکی زدم بیرون. در اون لحظه شباهت غریبی به یکی از تابلوهای پیکاسو داشتم. بی ربط و نامفهوم – از دید عموم- و قابل کشف و شهود از دید خصوص. باری سام رو گذاشتم مهد و با موبایلم شماره مرکز مخابراتو گرفتم تا بگم تلفنمون با وجود پرداخت قبض از طریق 1818 قطع شده. خانومی پشت خط، وصلش کرد. راه افتادم سمت خونه. ساعت نه و ببست دقیقه بود و در کمال خرسندی مغازه شلوار مردونه فروشی باز بود و من برای استفاده از تخفیف ویژه تولد، رفتم و یک عدد شلوار برای همسرم ابتیاع نمودم. بعد رفتم بانک و مقایسه شیرینی بین خودم و دختر زیبایی که چکمه و کیف شتری رنگ و پالتوی قهوه ای سوخته و شال قهوه ای به سر داشت انجام دادم. دستم رو زدم به کمرم و همینطور یک بری به تماشای اون و خودم در شیشه های بانک پرداختم. واقعا خوش تیپ ها چه زمانی رو صرف ست کردن لباس هاشون می کنند؟ این سوالیه که همیشه تو ذهن من می چرخه. ولی از  اون جا فراتر نمیره. خواستم برگردم خونه که یادم افتاد دستمال توالت نداریم. روندم به سمت شهروند. سر راه سبزی خوردن و اسفناج خریدم. اگر روزی به خودم تعطیلی بدم و سبزی پاک نکنم، اون روز شب نمیشه. بعد کلی هله هوله و دستمال کاغذی و آت آشغال گرفتم و برگشتم خونه. وقتی کل خریدمو زمین گذاشتم پیش خودم فکر کردم آیا اگه یک ساعت این توشه به همین شکل اینجا وسط خونه پهن بمونه اتفاقی می افته؟ نه. هیچی. دریغ از یک تکون کوچیک که اینها به خودشون بدندو همینطور تا قیوم قیامت منتظر می مون تا برم سراغشون. پس چه بهتر که اول برم ببینم در عالم مجازی عزیزم چی می گذره؟ همون چیزای همیشگی. ترور، انفجار، بلوا، دلتنگی، تفسیر خبر. گویا سهم ما از دنیا همین چیزهاست و باس باهاش بسازیم. بعد آدم می خواد بیاد یک پست معمولیِ امروز چیکار کردم و چی خوردم بنویسه، پیش خودش فکر می کنه که دنیارو داره آب می بره، کی دیگه براش مهمه این هس پرت ها؟ علی ایحال برای شام سیراب شیردون بار گذاشتم. لازم به ذکره که ما خانواده ای هستیم که سیراب شیردون جزو غذاهای محبوبمون به شمار میره و بچه مون با اشتهایی مثال زدنی متعلقات سیرابی رو می خوره و خم به ابرو نمیاره. در همان حال سبزی هارو پاک کردم. چند تا تلفن زدم. قبلش  سوپ قارچ و جویی که مال دو شب پیش بود رو گرم کردم و خوردم. به لحاظ ناهار. بعد یک لیوان ماء الشعیر. بعدتر صد گرم شکلات خالص پارمیدا و چای. بعد یک پاکت پفک موتور سوار چی توز. چه اهمیتی داره؟ تو فرض کن می خوام برم یک لیوان چای دیگه هم روی همه این ها بخورم. بعد بایدبرم دکتر و بعدتر دنبال سام. توی اتوبان جونم بالا بیاد از رانندگی افتضاح مردم. دیشب دو تا موتور سوار تو لاین سبقت دو طرفم بودند و داشتن با هم قیقاج می دادن. برای من هم چراغ می زدند که برو کنار. نمی بینی افتادی وسط مسابقه پایانی لیگ برتر موتورسوارن تهران؟ چکار می کردم؟ با ترس و لرز کشیدم کنار. حالا تو فرض کن من روزی انقدر تا ویتامین و انقدر تا پروتئین بخورم یا نخورم. کلا چه فرقی می کنه؟ از لحاظ زندگی ای که گرفتم کف دستم و ترسون و لرزون با خودم می کشمش این ور و اون ور.