ویترین زندگی من

سر صبحی بچه کوچیکه از تو دسشویی صدام می کنه : مامان بیاااااا. رفتم درو باز کردم میگم: بله؟ میگه : مامان؟ مگه ما داریم پی پی می کنیم باید در دسشویی رو باز بذاریم بو بره بیرون؟ نههههههه. گفتم: نه درو باز نمی ذاریم. گفت: آره. درو ببند.
بعد از گرفتن پند صبحگاهی در دسشویی رو بستم و اومدم بیرون. بچه هام با تفاوت سنی حدود 4 سال به یه جایی رسیدن که هر وقت پیش همدیگه هستن و چیزی ندارن بهش بند کنن، مدام به هم بند می کنن و گیس و گیس کشی داریم. صدای جیغ و داد و کتک کاری تو خونه بلنده. البته بیشتر هم کوچیکه به بزرگه گیر میده. یه جور تفریح سالمه براش. مثلا یه هو برمی گرده میگه: سام بی شور عزیز من. خوب اون عزیزو واسه رد گم کردن می گه. سام ناله می کنه: مامااااان، ماندانا بهم گفت بی شور مسخره. من می گم: نگفت مسخره. گفت : سام عزیز. می گه نه، گفت بی شور. می گم: ماندانااااا؟ فحش نده! ماندانا با لحن معترض و بغض آلود می گه: فحش ندادم که. گفتم سام عزیز. این دیالوگ تا قیوم قیامت می تونه ادامه پیدا کنه. فقط اعصاب من کشش نداره. اشک تو چشمای سام جمع میشه و میگه: چرا ماندانارو دنیا آوردی؟ می گم: واسه این که مشغول شی. به هرحال کتک کاری با خواهر برادر کوچیکتر هم یه جور مشغولیت به حساب میاد. یه وقتایی می گه: کاش ماندانارو از پنجره پرت کنی پایین. می گم: اگه پلیس نمی گرفتم، هردوتاتونو پرت می کردم مامان.
خلاصه اینطوریاس. خوش می گذره دیگه، هر کی به نوعی