دربند

لابد یک روز درشو به روی همه باز می کنن و اسمشو می ذارن موزه. جلوی در خاکستری اش هم یک تابلوی بزرگ می زنن که :» بازدید از ساعت ده صبح الی پنج بعد از ظهر- روزهای تعطیل از ساعت چهار تا هفت. قیمت برای ایرانی ها انقدر ریال- برای خارجی ها انقدر دلار – عکاسی آزاد است.» لابد  یک روز زن ها و مردهایی به ترس و وحشتشون غلبه می کنن. دست کسی رو می گیرن – یا به تنهایی – پا میشن میرن اونجا. بلیط می خرن -هرچند که حق آب و گل دارن و باید بی بلیط راهشون بدن –  پاشونو میذارن اون تو – دلشون می لرزه- می خوان کسی نفهمه، بطری آب معدنی رو سر می کشن. یک نگاهی می اندازن به دور و بر، چقدر تغییر کرده. به دوست، همسر، بچه، نوه شون می گن : این طرف، فلان بود. اون طرف نزدیک اون آبخوریه، بهمان. برمی گردن  پشت سرشو نگاه می کنن، در خروج بازه. نفس عمیق می کشن و به همراهشون  می گن : بیا بریم. ازاین ور.