مای دییر ریجگتد نونوش

نونوش جان نوشته پر از رنج شما را در خصوص ریجکت شدن از جانب دوستان و اقوام که خواندم، واجب دیدم در باب «چگونه با بچه بر سر مردم هوار شویم» قلم فرسایی کنم. نکته ای که به آن اشاره نموده ای مشکل اغلب ما بچه دارهاست و از آنجایی که من یک سال و چهار ماه از تو بیشتر پیرهن پاره کرده ام و در شناسنامه بچه داری خود یک عدد دست شکسته، یک فقره آبله مرغون و مغادیر متنابهی گلاب به رویت اسهال و استفراغ و دو شب بیمارستان خوابی جهت مورد مذکور داشته ام، بر خود می دانم که شما را راهنمایی کنم.

1- حقیقت را بپذیر. این پیشانی نوشت توست. و به این دلخوش باش که دخترکان خوشحال امروز که تیپ می زنند و می روند به سینما و یادی از تو نمی کنند، لچک به سران فردایند که از شکم گنده و خط خطی خود می نالند و از دست بچه یشان ذله اند. در حالی که من و تو در آن زمان اولی را بزرگ نموده ایم و چه بسا دست به کار دومی هم شده باشیم و در نقش مادری باتجربه کرکر پشت سر اینها می خندیم و هر از گاهی پندی نصیحتی چیزی به نافشان می بندیم.

2- زرنگ باش. چند بار بگم؟ توی همین دوستان مجرد گاهی و در بین دوستان کمی سن بالاتر اغلب به مواردی برخواهی خورد که عاشق بچه اند.- نمونه اش همین آلاله دوست مهتا. سلام خوبین شما؟ – سعی کن بیشتر با دوستانی که چند سال زودتر از شما ازدواج کرده اند و بچه های بزرگ دارند معاشرت کنی. اگر ندارید سریع تهیه کنید. کاری نداره که. بالاخره تو محل کار و فامیل دو تا آدم بزرگ به درد بخور قابل معاشرت پیدا میشه خوب. بعد هر از گاهی بهشان بگویید که مثلا پنج شنبه یا جمعه عصر برای خوردن چای مزاحمشان می شوید. تا تعارف زدند که بریا شام تشریف بیاورید، زود بپذیرید و دست دست نکنید. موقع کلاس گذاشتن و اینها گذشت. تجربه نشان داده که این دوستان و بچه هایشان عاشق بچه های اینقدری هستند. حداقل برای زمان کوتاه. چه بسا شب جمعه ای  وسوسه ای هم در دلشان انداختید که بر و بچه دیگری به جمع سوت و کورشان اضافه کنند.که البته در این صورت از لیست رفقا حذفشان کنید.

3- دوستانی که با شما بچه دار شده اند هم (حالا چند ماه اینور اونر زیاد فرقی نداره.) می توانند کیس مناسبی برای بعضی عصرها باشند. برای مدت طولانی وجود دو بچه در کنار هم جز سردرد و فشار خون بالا چیزی نصیبتان نمی کند. ولی گاهی بچه ها را با هم به پارک و شهر بازی ببرید بهتر است.

4- همین دیروز که مامانم از چند روز سام-داری جونش به لبش رسیده بود رو رسوندم خونشون. برنامه ام این بود که باز هم سامو بذارم پیششون و برم آرایشگاه. یک آن احساس کردم که دیگه نه خودم کشش دارم و نه مامانم. این بود که در یک عملیات انتحاری تصمیم گرفتم سامو ببرم آرایشگاه. البته قبلش تماس گرفتم و اجازه خواستم. در این موضوع از اصل خجالتی بودن سام در یک ساعت اول آشنایی استفاده کردم که انصافا جواب داد. تا کارم تموم بشه سام خیلی اجازه فضولی پیدا نکرد. البته این کارو یک وقتای نادری میشه انجام داد و کلا توصیه نمیشه. ولی می خوام بگم که گاهی اوقات می تونی جاهایی ببریش که فکر می کنی نمیشه. به شرطی که زمان کوتاه باشه. معمولا بریا آدم بزرگ ها هم یک ساعت با بچه بودن خوشاینده.

5- گذشت آن زمانی که بچه دارها بچه هاشونو به امان همسایه می گذاشتند و می رفتند ددر. الان ما که همسایه هامونو نمی شناسیم. پس کلا این مورد  منتفیه.

فعلا همینا یادم اومد. اگه دوستان نظری دارند بگن اضافه کنیم. این نوشته رو پرینت بگیرید و به عنوان هدیه به دوستان تازه زایمان نموده که شب و روزشون اشک و آهه بدید. خیرشو ببینند.