رزومه خانوم گ.ب

1- شش سالم بود. تازه با پدرم رفته بودم سلمونی مردونه سر کوچه و موهامو کوتاه کرده بودم. شده بودم آقا سعید. پدرم دکه داشت.کارمندی دولت رو در اقدامی نابخردانه کنار گذاشت و رفت سراغ شغل آزاد. خرده ریز می فروخت. چند تا شکلات و آدامس از دکه اش آورد و داد به من. نشستم دم در خونه و همون جا بساط پهن کردم و شکلات ها و آدامس هارو فروختم.

2- سال چهارم دبیرستان بودم. منتظر جواب کنکور. رفتم پیش زن همسایه که دار قالی داشت. فکر کردم قالی ببافم و بفروشم. هنوز یک رج تمام نشده بود که دانشگاه قبول شدم. دار قالی رو ول کردم و رفتم که مهندس بشم.

3- مثل اکثر دانشجوهای آن زمان درس می دادم. ادبیات، ریاضی، شیمی، فیزیک. به بچه های خنگ تر که زیاد سوال نپرسند، عربی. ولی قبل از اون رفتم کتابخانه دانشکده. پشت شیشه برگه ای چسبانده بودند که کار دانشجویی. ساعتی سی تومن. سی تا تک تومن. بعد شد چهل تومن. حتی پنجاه تومن هم گرفتم. در ماه پنج هزار تومن می گرفتم. به سنه 1374

هرکاری می کردم جز درس خواندن. کسالت بارترین کار دنیا بود پاس کردن دروس. میرفتم دانشکده ادبیات، هنر، پزشکی. شب شعر. تریبون آزاد. یک سالی هم به مدت دو ماه کمک مربی کودکان بدسرپرست بودم. هر روز عصر می رفتم و مشق کلاس اولی ها، دومی ها، سومی ها، چهارمی ها و پنجمی ها را خط می زدم. دیکته می گفتم. گریه می کردم. بعد خوشبختانه عذرم را خواستند.

دو سال متوالی، شب عید  رفتم  نمایشگاه پوشاک بهاره. لباس می فروختم. لذت می بردم. اون جا بود که به استعداد ذاتی ام در زمینه بیزنس* پی بردم. عاشق مشتری ها بودم. عاشق برق نگاهشون، چانه زدن، پول شمردن.

یک سال در دانشکده کاغذ  کلاسور فروختم. با مریم و سجاد. یک چند وقتی هم  با دستگاه کپی کتابخانه کار می کردم و درصدی از سود رو برمی داشتم.

4- به هر بدبختی بود بعد از ده ترم واحدها به پایان رسید. یک هو کاری در مدرسه بهم پیشنهاد شد. مربی آزمایشگاه شیمی. رفتم. البته تمام وقت نبود. بعد هم کار در آزمایشگاه یک کارگاه آبکاری. چند روزی سرم به مدرسه گرم بود و چند روزی هم آبکاری. گاهی هم کار کنترل پروژه و بستن مناقصه و این طور چیزها. بعد تمام وقت رفتم مدرسه. بعد از مدرسه درآمدم و با همسرم رفتیم بندرعباس. طبعا، دراین بین مثل اغلب آدمها عروسی کرده بودم. بندرعباس هیچ چیزی نداشت. آن زمان، هیچ چیز نداشت. جز بازار ماهی فروش ها و بازار خنزرپنزری ها. تنها سینمای شهر رو هم خراب کرده بودند تا یک سینما کامپلکس(درست گفتم؟) بسازند. در طول هفت- هشت ماهی که بندر بودیم یک بار رفتیم تئاتر دانشجویی. خیلی خوب بود. در بندرعباس تصمیم گرفتم شام بپزم. برای سی نفر. هر شب. این یک کار بود. برای مدت هفت ماه.

5- دوباره برگشتیم تهران. رفتم یک شرکت پیمانکاری ساختمان. شدم همه کاره و هیچ کاره. صورت وضعیت می نوشتم. دنبال ال سی و این چیزها بودم. تلفن جواب میدادم. نامه می نوشتم و همه چیز. بعد بچه دار شدم. فکر نکردم که بچه دار شدن شغل است. نتوانستم بمانم خانه. افسرده شدم. رفتم سرکار. روی پروژه تدوین یک کتاب برای یک جایی کار کردم. البته کتاب ربطی به ادبیات و موضوعات مورد علاقه من نداشت. کار که تمام شد، از مسیر طولانی بین خانه و مهد و محل کارم خسته شدم. در نزدیک ترین محل کاری که پیدا کردم، شدم منشی. نامه بنویس. بعد از یک سال از آنجا هم درآمدم و دوباره برگشتم محل کار قبلی ام. حداقل ای دی اس ال داشت. کار کنترل پروژه. در این بین گروهی راه انداخته بودیم. برای دوره های هرچند وقت یک بار. تمرین خرید و فروش می کردیم.

6- یواش یواش عاشق این کار شدم. خرید و فروش.حالا چیزهای مختلفی می فروشم.لباس، لوازم آرایش. از ارتباط با آدمها است که به هیجان میام، که کلی قصه به ذهنم خطور می کنه. شاید از دل این کار نوشته های جدیدی بیرون بیاد. بله حتی به نویسندگی هم فکر می کنم. دوست دارم عامیانه بنویسم. یک رمان یا مجموعه داستان کوتاه. برای زن های خانه دار. برای کارمندها. برای وقت های بین سرخ شدن پیاز و جوشیدن آب سماور. یا آمدن اتوبوس به ایستگاه . نمی خرید خانوم؟ جنسش خوبه ها.