شلوار طوسی آقای پاکدامن

چند روز پیش بود. سر صبح یک شلوار طوسی از روی جالباسی کمد علی درآوردم که بپوشه. شلوار نو و خوش دوخت بود.تای شلوار رو باز کردم که ببینم این کدوم شلواره. یادم نیومد. تازه از اتوشویی گرفته بودیمش. شلوارهای نوی علی رو تو ذهنم مرور کردم. یک شلوار پشمی قهوه ای. یک شلوار کتان قهوه ای و یک شلوار کتان ذغالی با راه های نازک سفید. یک نگاه به کمر و قد شلوار انداختم. چقدر بزرگ بود. سایز 52 شاید. کمر شلوار رو بررسی کردم به این امید که شاید برگه کوچولویی که معمولا اتوشویی به بندیک کمربند وصل می کنه اونجا باشه، که بود. یک طرف برگه نوشته بود پاکدامن. سمت دیگه یک شماره بود. 9192. من معمولا لباس اتو نمی کنم. بهتره از قید هیچ وقت استفاده کنم. آخرین پیراهنی که برای همسرم اتو کشیدم جای پنجه اتو به تنش موند. هفت سال پیش. گذاشتمش کننار. اتوکشی رو. خوب این شلوار از کجا اومده بود؟ سه حالت داشت. خشکشویی دم خونه مامان اینا. خشکشویی بالای خونمون. خشکشویی سر خیابون بخشایش. اونی که دم خونه مامان ایناست معمولا هیچ فاکتوری نمیده. سواد درست و حسابی هم نداره. با خط کج و کوله ای فامیلی منو روی یکی از لباس ها می نویسه و به جای ظ می نویسه ز. می مونه خشکشویی خیابون بخشایش و خشکشویی بالایی. ما معمولا لباس هارو به همین اتوشویی نزدیک خونه میدیم. پس اول رفتم سراغ اون ها. لباس های شسته شده بدون اتو رو گذاشتم روی پیشخوان. سام رفت سراغ مغازه نقاشی کوچکی که بغل خشکشویی بود. پیرمرد همسایه هم تصادفا اونجا بود. چاق سلامتی کردیم. موضوع رو به آقای اتوشویی گفتم. گفت که این دستخط من نیست و تازه ما شماره هامون هنوز به 9192 نرسیده. شلوار رو برداشتم و اومدم بیرون. گذاشتمش روی صندلی عقب ماشین. همونجا موند تا دیشب موقع برگشتن از مهد راهمو کج کردم سمت خیابون بخشایش . بماند که از اون وقت های بدقلقی سام بود. قهر بود. نق می زد. آب می خواست. آدامسش از دستش افتاده بود . پشت چراغ قرمز بودیم و من خسته بودم. ماشینو پارک کردم. سام پایین نمی اومد. گفتم می مونی تو ماشین تا برم و بیام؟ نمی موند. ژاکت پوشید و راه افتاد. یک آبمیوه از سوپرمارکت خریدیم. از جلوی الکتریکی رد شدیم. این بار هم آقای خشکشویی کاغذهای باریک خودش رو نشونمون داد و گفت که کاغذهای ما سفید و آبیه. این رنگی نیست. برگشتیم. جلوی مغازه الکتریکی ایستادیم. دونه دونه لامپ هارو نگاه  کردیم. همینطور آچار فرانسه و پیچ گوشتی ها و باقی ملزومات رو. سام  ازم خواست که یک دونه متر براش بخرم.  نخریدم. از این مترهای گرد که جمع میشن توی خودشون. هفت و نیم متری. دوباره زنجه موره کرد تا برگشتیم توی ماشین. خسته شدم. شلوار آقای پاکدامن روی دستم بود. پرتش کردم روی صندلی عقب. چیکار می تونستم بکنم؟ گفتم اینجا بنویسم  اگر احیانا این متن رو خوند بیاد یک کامنت بذاره شلوارشو براش پست کنم.