لوبیا پلو***

امروز بعد عمری دست داد که من بمونم خونه. محض دل خودم. محض اینکه واسه خودم لوبیا پلو بپزم با گوشت های ریز شده قد نخود و لوبیا سبز سرخ شده فریزری و پیاز سرخ شده صد سال مونده. عین خیالمم نباشه. پاشم بچه و شوهرو راهی کنم و بیافتم به جون خونه. آشغال هارو جمع کنم و یک جاروی نصفه نیمه به هر کجایی که عشقم کشید،  بکشم و رخت هارو رو بند رخت پهن کنم و روبالشی های چرکو بریزم تو لباسشویی که با پتوی جیشی سام بشوره. یه مشت نمک بپاشم تو کیسه برنج که بغل یخچال گرمش شده و جوجی موجی برداشته اش. بعد این جوجی های کوچولوی سیاه بیان بالا و من نگاشون کنم. بعدِ هزار سال که دقیقا یادم نیست آخرین بارش کی بوده برنج آبکش کنم. چه، من عادتمه برای بیست نفر هم که بخوام برنج بپزم کته درست کنم تو قابلمه دوازده نفره یا تو پلوپز. ته دیگ نون بذارم و کلی روغن بریزم تو پلو و دستی به سر و روی یخچال بکشم و ببینم که خیار هم نداریم، پس بی خیال سالاد شیرازی. یه دونه پیاز کوچولو برای خودم پوست بگیرم و بشینم ته دیگ و پلو و پیاز بخورم. حالا اصلا چی شد که لوبیا پلو؟ دیشب نشسته بودم فیلم کشدار بامزه ریکیو (همون فیلم ژاپنیه که شبکه چهار میداد) رو تنهایی میدیدم. علی رفته بود سامو بخوابونه و خوابش برده بود. فیلمه کلا راجع به مراسم چای و تاثیرش تو زندگی و سیاست و همه چی ژاپنی های قرن شانزده بود. یک آقایی هم به اسم ریکیو بود در حد خدای مراسم چای. آخرش هم مجبورش کردن خودشو به شیوه سامورائی ها بکشه. اصلا مراسم چای رو فقط سامورائی ها اجرا می کردن اون زمان. و زن ها هم به صورت تفننی و بچه بازی برای خودشون مراسم چای می گرفتن. خلاصه وسط های رو به آخر فیلم بود. من یک هو یادم افتاد که امروز یک شنبه بوده (یعنی دیشب) بس که فیلم بینش به تو وقت میداد فکر خودتو داشته باشی و اصلا لازم نبود همه هوش و حواستو بدی بهش. پیش خودم فکر کردم که الان شب یکشنبه است و تو کانادا روز یکشنبه است و من می تونم به فاطمه زنگ بزنم. یا به مریم. بعد فکرم رفت به اینکه آخرین بار کی سه تایی با هم بودیم؟ یاد دو سال پیش افتادم که ناهار دعوتتون کردم خونمون.  لوبیا پلو و سوپ پختم. مریم هنوز پرگل رو دنیا نیاورده بود. پریا بود و محمد رضا و بعدا سام که ازمهد آوردمش. چقدر منو نصیحت می کردید که همانا شما تنها کسایی بودید که من ازتون حرف شنوی داشتم. بهم می گفتید که تند نرم.تند نرم. تند نرم. بعد من تند نرفتم و تبدیل به انسان یواشی شدم که  افسارش کمی شل شده بود، ولی نه زیاد. خوب من دیشب یاد همه اینها افتادم و چند قطره اشک ریختم حتی و تصمیم گرفتم که امروز سر کار نرم و به جاش بشینم و لوبیا پلو بپزم و تنهایی بخورم. وبلاگ بنویسم و  رخت چرک هارو بدم به لباسشویی که بشوره، با پودر صابون.

*** الا ای دوست عزیزی که اینجارو می خونی و حامله ای و دلت لوبیا پلو خواست، خوب پاشو بپز. حامله ام و ویار دارم که نشد دلیل. امروزِ روز در هر وبلاگی رو که باز کنی ، صاحبش حامله است ، یا تو فکره که حامله بشه یا بچه شو همین پریروز زاییده. یعنی می خوام بگم که دیگه دمده شده این حرفا. بیا، نمونه اش خودم.