من باب اوایل بهار

حوصله موصله ندارم چرا؟ خونه ام به هم ریخته س چرا؟ دل و دماغ ندارم که؟ از پیچ نیایش رد میشم که بیام تو کردستان، یاد تو می افتم. یاد وقتی برای رسیدن به خونتون باید تا سر نیایش می اومدم. که پشت چراغ می ایستادم و هول هولی یک دسته گل می خریدم و میومدم دیدنت. در فاصله رفتن به جلسه. در فاصله دنیا نیومدن سام و حامله بودن تو و رفتن به کنسرت دو تایی. وقتی تو تازه اولی رو حامله بودی. می اومدم دیدنت و تو مامان شده بودی و کلافه بودی و بچه اذیت می کرد و نمی خوابید و عملش کردید و همه این ها. یاد دوستی بی رمق سال های اخیرمون. گریه ام گرفت. دلم تنگ شد برای همه این سال های طولانی که رفاقت کم رنگمونو دنبال خودمون کشیدیم. حالا تو رفتی و من به ندرت نبودنت رو احساس می کنم. شماره تلفنت که از حفظم دیگه به کارم نمیاد. موبایلتم که هیچ وقت جواب نمی دادی. شاید گاهی برای هم ایمیل بزنیم. شاید گاهی تو اینجارو بخونی. شاید با هم چت کنیم اگه اونا از پای کامپیوتر پاشن و مجال بدن به تو.شاید گاهی عکسی برای هم بفرستیم.حالا که چی؟ این احساس بی خودی رو میشه چسبوند به افسردگی بهار.