زنانه – مردانه

فکر می کنم که آیا راحت تر بودن من هم در جمع های زنانه  ریشه در همون چیزایی داره که نویسنده وبلاگ بالایی اشاره کرده؟ به گذشته فکر می کنم. به کودکی ام. کودکی کسالت بارم با روسری قرمز پشمی که زمستان ها سرم می کردم. خانواده ما یک خانواده سنتی بوده و هست. مثل اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان عضو حزب معظم «باد». هر طرف که جمع رفت. بعد از انقلاب ،  چادرهای حریر گل گلی جای خودشو داد به  چادرهای مشکی کیفی. طبعا از مینی ژوپ زیر چادر هم دیگه خبری نبود. چیزی از جمع های فامیلی قبل از انقلاب که یادم نیست ولی بعد از اون  جمع های زنونه -ختم انعام، سفره ابوالفضل، سفره بی بی سکینه و انواع سفره های دیگه- داشتیم. در جمع های مختلط فامیل اگه  دختر دیگه ای بود که بی حجاب باشه، من هم می تونستم. در غیر این صورت باید روسری می گذاشتم. مثل هر نوجوان و جوان دیگه ای، کلی دوره های تحول و اغتشاش روحی داشتم تا اینکه بالاخره به یک حالت تعادلی رسیدم و کلا فکر کردن راجع به دین و مذهب رو بوسیدم و گذاشتم کنار. ولی به قول بی بی منور لابد یک جایی از ذهن آدم  تحت تاثیر این ها قرار می گیره خوب. لابد چیزی هست که من هم با این سن و سال، ته ذهنم جمع های زنانه رو ترجیح میدم. فکر کنم انقدر فاصله بین جمع های زنانه و مردانه افتاده که حرف های هم رو نمی فهمیم. این برای شما دهه شصتی و هفتادی ها قطعا نامفهومه. ولی مارو درنظر بگیرید که حتی در دانشگاه هم دو کلمه حرف حساب با هم کلاسی هامون نزدیم  و اسم خیلی از هم رشته ای هارو تا روز آخر نمی دونستیم. من در جمع های خانوادگی حوصله ام از حرف های مردانه سر میره. بلد نیستن که به قدر یک مجلس یکی دو ساعته سطحی باشند. هی حرف های جدی می زنن. راجع به کار و سیاست. هرو کرو چرت و پرت گویی نمی دونن چیه. شاید این مشخصه جمع هائیه که من می شناسم. آشناهای من  مردهای چهل-پنجاه ساله ای هستن که جوونی و نوجوونیشون تو انقلاب و حزب گم شده و الان کمی تا قسمتی رمانتیک می زنن و کسالت بارن، یا یک بحث جدی رو می گیرن و تا آخر شب ول نمی کنن. حتی یکی دو پیک شربت انگور و نعنا و باقی قضایا کمکی بهشون نمی کنه. همش تو گذشته هاشون غرق اند. احساس می کنم زن ها به روزترند. راحت از این شاخه به اون شاخه می پرن و فضارو مفرح می کنن. ولی حالا که به حرف های بی بی منور فکر می کنم دلم می گیره. از اینکه فضای ذهنی من اینجوری شکل گرفته و برای عوض کردنش  کلی باید تلاش کنم.