همسر خوش بینِ من

دم غروب وسط هفته یکی از روزهای میونه تابستون که مزه بلال میده، نشستیم توی ماشین و لِک لِک کنان اتوبان نیایش رو به سمت خونه می ریم. نزدیک باشگاه انقلابیم و سرعت ماشین ها کم تر شده. نگاهم به تبلیغ بولینگه باشگاه انقلابه، وقتی میگه : باور کن هیچ چیز به اندازه یک همچین لایحه ای نمی تونه به ما کمک کنه. می گم : چه جوری؟ میگه : اینطوری رای تمام زن هارو از دست میدن. من مطمئنم برای دور بعد زنان، رای دهنده های جدی تری هستند. میگم مثل من که از تو جدی تر بودم توی رای دادن. میگه : درسته یک سری قربانی میشن، بچه های صیغه که متولد میشن، زنان آواره، ولی این چیزها فرهنگ سازی نمی کنه. اینا فقط دارن کار سیاسی می کنن و خوب یک تبعاتی هم داره، ولی آخرش همه چی به نفع زن هاست. تو دلم می گم  بالاخره یک روز میرم بولینگ. تنهایی یک ساعت برای خودم توپو قل میدم طرف اون بطری های سفیدِ طوق قرمز. حالا ببین.